Denk groot, begin klein
Ik begin met een met een disclaimer, want anders valt dit verhaal misschien verkeerd en kun je ‘m gezien het taalgebruik nooit meer lostrekken van mijn persoon. Ik schrijf dit namelijk onder andere naar aanleiding van het “Fuck it list book” van Jacob & Haver… Het nummer 1 cadeauboek met een knipoog zoals ze het zelf zeggen. In het kort is het een omgekeerde bucket list over heel veel dingen die je vooral niet gedaan moet hebben. In het lang ook. Niks meer niks minder en daarom werkt het voor mij in ieder geval inspirerend.
Goed ik heb dus besloten om een “fuck it list” te maken en daar staat bloggen over recruitment dus niet op. Mijn aller-eerste recruitment blog ooit ligt namelijk al een paar jaar te wachten om geschreven te worden. Zoveel ideeën, onderwerpen en m.n. recruitment gerelateerde onderwerpen waar ik wat van vind en die ik wil delen. Ik heb een lijst met tientallen onderwerpen waar ik een mening over heb, wat ik meemaak in de praktijk of ik gewoon erg interessant vind. Zoveel dat ik er eigenlijk niet aan toe kwam om het eens op papier te zetten. Allerlei zaken in het leven waren belangrijker; familie, vrienden, heftige gebeurtenissen, werk etc. Kortom, het bleef bij een idee. Vanaf vandaag niet meer. Met deze blog hoop ik te groeien als mens, maar ook een beetje bij te dragen aan de groei van het vakgebied recruitment. En guess what… mijn aller-eerste recruitment blog ooit gaat dus niet over recruitment.
Gelukkig ben ik niet de enige waar zaken blijven liggen. De “fuck it lists” en de zelf hulp methodieken waar je wordt aangeleerd om “geen fuck meer te geven” vliegen je om de oren. 1 van de velen theorieën om met als doel om zaken kleiner te zien (en uiteindelijk dus iets voor elkaar krijgen). Of gelukkiger te worden of beter te kunnen relativeren wat nou echt belangrijk is voor jezelf. Hele interessante ontwikkeling gegeven door de steeds veeleisender wordende maatschappij. Of worden we zelf steeds veeleisender? Er zijn vast mensen die een meer wetenschappelijke benadering zoeken, maar het “dit doen we allemaal niet meer idee” spreekt mij wel aan. Lekker overzichtelijk en met een beetje geluk blijft er tijd over om na te denken.
Dus waarom schrijf ik dan toch dit verhaal? Omdat ik “gewoon wil beginnen.” Het gaat om het maken van keuzes. Wat doen we wel en wat doen we niet. Dit doe ik nu dus wel, want ik hoop dat dit niet alleen voor mij maar ook voor anderen gaat bijdragen aan de weg naar “het grotere doel.” En als ik me toch blijf verbazen (of verwonderen zoals ik volgens een hoop slimme mensen vooral moet blijven doen) kan ik het net zo goed delen. Wie weet heeft iemand anders er wat aan. Of niet. Ik haal in ieder geval een hoop inspiratie uit met name de persoonlijke ervaringen en (soms erg bijzondere) meningen van anderen en hoop dat hier verder te stimuleren.
Kortom, ik heb besloten om maar gewoon te beginnen te zien wat er verder gebeurd. Ik hou het kort, maak het klein en zorg dat het behapbaar blijft. Bedankt dus Jacob & Haver voor dit inzicht. Ik ga namelijk een hoop niet doen. Maar dit wel en ik hoop er wat van te leren. Fuck it.
Eerder gepubliceerd op talentsourcer.com
